Yazar: Fyodor Mihayloviç Dostoyevski
Yayınevi: Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları
Sayfa Sayısı: 1025
Baskı Yılı: 2016
Dil: Türkçe
Kitaptan Tadımlık;



Tanrıma isyan ettiğim yok, dedi. Sadece "Dünyasını kabul etmiyorum.”
“İnsanlığı sevdiğim halde kendi kendime şaşıyorum” diyordu. “Toplu olarak insanları sevdikçe kişilere karşı sevgim o oranda azalıyor. Hayalimde, olanca tutkumla insanlığa hizmet etmeyi kurduğum çok olmuştur, gerekirse bu uğurda kendimi feda edebilirdim. Gelgelelim, kimseyle aynı odada iki gün bile geçiremem; bunu deneylerimden biliyorum. Bana yaklaşan kimse kişiliğimi eziyor, özgürlüğümü sınırlıyormuş gibi geliyor bana. Yirmi dört saat içinde en iyi insandan nefret edebilirim. Birinden, sofrada yemeği ağır yediği için, öbüründen, nezlesi var, durmadan burnunu temizliyor diye… İnsanlarla ilişkiye girer girmez onlara düşman kesiliyorum. Ama kişilere nefretim arttıkça genel olarak insanlığa sevgim o oranda artıyordu.”
"İnsandan başka her şey temiz ve mükemmeldir."
Ömrüm boyunca inanarak yaşadım. Ya ölünce hiçbir şey bulamazsam, sadece mezarımda dulavrat otları biterse?
Oysa sürekli denetleme ve gözetlemeyle hangi aşk yürütülebilir.
"Toprağa düşen bir buğday tanesi olmazsa, yalnızca bir buğday tanesi olarak kalır; ama yok olursa o zaman bereketli ürün doğurur."
Dünyada ıstırap var, suçlular yok ; her şey bir zincirin halkası halinde, tam bir basitlik ve sadelikle geçip gidiyor ve sonunda dengeye varıyor.
Düşünüyorumda, şeytan yoksa, onu insan icat etmiştir ; hem de kendi benzeri olarak icat etmiştir.
Kimi zaman insanda "hayvanca" bir zalimlik olduğundan dem vurulur, ama hayvanlara yapılan korkunç bir haksızlık bu. Bir hayvan asla insan gibi zalim olamaz; böylesine ustalıklı, böylesine sanatsal bir zalimlik insanda olur sadece.
Budalalık düzdür, kurnazlıktan yoksundur; zeka hileye, sinsiliğe başvurur. Akılda namussuzluk ; aptallıkta doğruluk, namus vardır.
Ama gururumuz, tehlikeye atılma tutkumuz, kadere baş eğmeme, evrene kafa tutma hastalığımız var!
Yalan söyleyerek dünyanın öbür ucuna gidersin ama geri dönemezsin.
"Cehennem nedir? diye düşündüğüm olur. Bence cehennem, sevmemekten doğan bir acıdır."
Hayattan daha değerli ne var? Hiç, hiçbir şey.
Tanrının gerekliliği düşüncesinin, insanoğlu gibi yabani, zararlı bir yaratığın içinde yer etmesi pek şaşılacak bir durumdur. Öylesine kutsal, öylesine onur verici bir düşüncedir bu! Bana gelince, bu konuda düşünmemeye karar vereli çok oluyor. Tanrı mı insanı, insan mı Tanrı'yı yarattı?